در دوران بـــرزخی ...

     ?اد من باشد فردا دم صبح / جور د?گر باشم 
 بد نگو?م به هوا، آب، زم?ن / مهربان باشم، با مردم شهر 
 و فراموش کنم، هر چه گذشت / خانه ? دل، بتکانم ازغم 
 و به دستمال? از جنس گذشت، / بزدا?م د?گر، تار کدورت، از دل 
 مشت را باز کنم، تا که دست? گردد / و به لبخند? خوش 
 دست در دست زمان بگذارم / ?اد من باشد فردا دم صبح 
 به نس?م از سر صدق، س?م? بدهم / و به انگشت نخ? خواهم بست 
 تا فراموش، نگردد فردا / زندگ? ش?ر?ن است، زندگ? با?د کرد 
 گرچه د?ر است ول? / کاسه ا? آب به پشت سر لبخند بر?زم ، شا?د 
 به س?مت ز سفر برگردد / بذر ام?د بکارم ، در دل 
 لحظه را در ?ابم /  من به بازار محبت بروم فردا صبح  
 مهربان? خودم ، عرضه کنم / ?ک بغل عشق از آنجا بخرم 
 ?اد من باشد فردا حتما / به س?م?، دل همسا?ه ? خود شاد کنم 
 بگذرم از سر تقص?ر رف?ق ، بنش?نم دم در / چشم بر کوچه بدوزم با شوق 
 تا که شا?د برسد همسفر? ، ببرد ا?ن دل مارا با خود / و بدانم د?گر قهر هم چ?ز بد?ست 
 ?اد من باشد فردا حتما / باور ا?ن را بکنم، که دگر فرصت ن?ست 
 و بدانم که اگر د?ر کنم ،مهلت? ن?ست مرا / و بدانم که شب? خواهم رفت 
 و شب? هست، که ن?ست، پس از آن فردا?? 

 « فریدون مشیری »